12.03.2016 – spotkanie z Zofią Kucówną

O tym, że Zofia Kucówna została aktorką, zdecydował przypadek. Jako uczennica Liceum Plastycznego w Krakowie wzięła udział w konkursie recytatorskim, gdzie zaprezentowała monolog Kordiana na szczycie Mont Blanc. Zdobyła I nagrodę. Jej polonistka Mieczysława Romankówna zachęcała ją do pracy nad kolejnymi tekstami poetyckimi i spróbowania sił na egzaminie wstępnym do szkoły teatralnej. Kucówna podjęła wyzwanie: deklamowała przed komisją fragmenty utworów Słowackiego i Broniewskiego. I została przyjęta.

W 1955 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie. Kolejne dwa lata spędziła w tamtejszym Teatrze Młodego Widza, gdzie zadebiutowała w „Balladach i romansach” według Adama Mickiewicza. W 1957 roku za namową Jerzego Golińskiego przeniosła się do Teatru im. Osterwy w Lublinie. Zagrała tam role w dwóch sztukach: Norę w „Domu lalki” Henryka Ibsena i Anulkę w „Porwaniu Sabinek” Juliana Tuwima. Nie zyskała sympatii żeńskiej części zespołu aktorskiego – koleżanki zazdrościły jej kreacji w sztuce Ibsena. Natomiast bardzo serdecznie przyjął ją w lubelskim teatrze Stanisław Mikulski, którego zapamiętała jako niezwykle miłego, szczerego i uczynnego człowieka (po raz ostatni spotkali się kilka lat temu na urodzinach u państwa Chwedczuków). W Lublinie aktorka czuła się osamotniona, dlatego rozesłała listy do kilkunastu teatrów z prośbą o angaż. Odpowiedziała jedynie Irena Babel, która przyjęła Zofię Kucównę do zespołu Teatru Powszechnego w Warszawie. Potem aktorka występowała w innych teatrach stołecznych: Ateneum, Narodowym i Współczesnym.

W styczniu 1967 roku Zofia Kucówna zagrała Lizę Schmidt w spektaklu „Partia domina” w reżyserii Andrzeja Konica. Było to czwarte widowisko z II serii cyklu „Stawka większa niż życie”, którego fragmenty bohaterka wieczoru klubowego obejrzała podczas wieczoru klubowego. Aktorka zapamiętała atmosferę mobilizującej tremy, panującą w studiu telewizyjnym podczas występu w emitowanym na żywo spektaklu, i kolegów, z którymi grała w tym spektaklu: Stanisława Mikulskiego, Igora Śmiałowskiego i Tadeusza Janczara.

Podczas spotkania aktorka opowiadała o pracy artystycznej i małżeństwie z Adamem Hanuszkiewiczem, pracy pedagogicznej w Akademii Teatralnej w Warszawie, telewizyjnym cyklu „Opowieści mojej żony” według opowiadań Mirosława Żuławskiego, dwudziestoletniej działalności na rzecz Domu Aktora Weterana w Skolimowie, gdzie nadzorowała budowę nowego pawilonu, o oswajaniu samotności. W ostatniej części spotkania, które prowadził Tomasz Musiał, aktorka odpowiadała na pytania klubowiczów, rozdawała autografy i pozowała do zdjęć. Zofia Kucówna ujęła klubowiczów potoczystą narracją, sposobem bycia i życzliwością.

Zapraszamy do obejrzenia fotorelacji ze spotkania z Zofią Kucówną, którą przygotowali Monika Mikołajczuk, Weronika Żmudzka, Karol Skocki, Piotr Żmudzki i Bogdan Bernacki.