Streszczenia odcinków filmowych

„Wiem, kim jesteś” (1)

Rok 1941. Stanisław Kolicki, 21-letni Polak, ucieka z obozu jenieckiego w Królewcu. Przekracza granicę niemiecko-radziecką, aby przekazać informacje o koncentracji wojsk niemieckich i krążących plotkach o zbliżającym się ataku Niemców na ZSRR. Kolicki jest łudząco podobny do Hansa Klossa, niemieckiego oficera schwytanego przez Rosjan. Po przeszkoleniu wywiad radziecki wysyła więc młodego Polaka na stronę niemiecką. Kolicki jako agent J-23 przekazuje Rosjanom informacje ze sztabu dywizji za pośrednictwem siatki wywiadowczej, do której należą radiotelegrafistka Irena i odpowiadający za ochronę radiostacji Jacek.

W czasie łapanki Kolicki vel Kloss pomaga Irenie przenieść walizkę z radiostacją. Zauważa to przypadkiem Marta Becher, jego zazdrosna narzeczona. Gestapo lokalizuje wkrótce radiostację i urządza obławę na członków siatki. J-23 w pośpiechu niszczy szyfry. Wywiązuje się strzelanina, Irena i Jacek giną w walce. Fałszywy Kloss zostawia Stedtkemu list pożegnalny i pozoruje własną śmierć. Przedostaje się na stronę radziecką.

Po kilku miesiącach Kolicki decyduje się zająć w celi miejsce prawdziwego Klossa, który zostanie przewieziony w głąb Związku Radzieckiego. Podczas ataku niemieckiego J-23 ucieka z radzieckiego więzienia wraz z niemieckimi współwięźniami. Uciekinierzy spędzają cztery dni w piwnicy. Po wkroczeniu wojsk niemieckich na tereny należące dotąd do ZSRR byli więźniowie są sprawdzani przez SD. Uwagę oficerów zwraca cywil podający się za Klossa. Z dokumentów ściągniętych z Berlina wynika, że porucznik o takim nazwisku był szpiegiem, dlatego funkcjonariusze SD starannie sprawdzają Klossa nr 2. Współwięźniowie z celi potwierdzają jego tożsamość i stanowią jego alibi. Sturmbannführer prowadzący śledztwo dyktuje Klossowi treść listu pożegnalnego, pozostawionego przez „sobowtóra” i przekazuje dokument do analizy grafologicznej. W zamianie próbki pisma J-23 pośredniczy centrala, zwana „ciotką Zuzanną”. Kloss nie daje się sprowokować Stedtkemu, z którym współpracował Kloss nr 1. Agent J-23 nie demaskuje się również podczas kolejnej próby: rozpoznaje w czasie konfrontacji stryja Helmutha. Pomyślnie przechodzi weryfikację i zostaje przywrócony do służby w Abwehrze jako „prawdziwy” Hans Kloss.

Do moskiewskiej centrali dociera wiadomość o udanej akcji. Pułkownik radziecki prowadzący agenta J-23 z dumą słucha meldunku: „J-23 znowu nadaje!”.

„Hotel Excelsior” (2)

Rok 1942. W tajemniczych okolicznościach ginie szef gdańskiej siatki, „Herbert”, używający nazwisk Kopke i von Hagen. Kloss, na polecenie centrali, zamiast na urlop do Turyngii, jedzie do Gdańska. Za trzy dni ma spotkać się z „Numerem Drugim”, który zastąpił dotychczasowego szefa siatki, i do tego czasu ma wyjaśnić, czy w gdańskiej siatce nie ma przecieków.

J-23 zatrzymuje się w hotelu Excelsior. Nawiązuje kontakt z Georgiem, jednym z członków siatki, i wspólnie sprawdzają członków grupy: piastunkę Emmę Schmidt, krawca Ernsta Pfeiffera, nauczyciela gimnastyki Hansa Diederlicha, przedstawiciela duńskiej firmy mydlarskiej Christiansona. Ich uwagę zwraca Ingrid Heizer, właścicielka „Café Ingrid”. Kloss próbuje poznać ją bliżej, ale dostaje kosza.

Tymczasem okazuje się, że SD umieściło w hotelu swojego agenta, kelnera Erika, którego zadaniem jest zatrzymanie osoby, próbującej wynająć pokój 217 na nazwisko von Hagen. Wyjaśnia się, że śmierć Kopkego była przypadkowa – gestapowcy pomylili piętra, „Herbert” zaś sądził, że przyszli po niego i zażył cyjankali. W czasie rewizji Gestapo znalazło przy szefie siatki klucz od pokoju 217 i w ten sposób trafiło do hotelu.

O ustalonej porze w hotelu zjawia się „Numer Drugi”, którym okazuje się Ingrid Haizer. Kobieta wypowiada hasło w obecności Lemnera, dyrektora hotelu, którego bierze za członka siatki. Ponieważ nie uzyskuje odzewu, odsłania firankę w oknie, aby uprzedzić człowieka z siatki zmierzającego na spotkanie o grożącym niebezpieczeństwie. Jest nim Kloss, który w ostatnim momencie zbliża się do hotelu i dostrzega umówiony znak. Ingrid zostaje zastrzelona przez Lemnera, sądzącego, że będzie go szantażowała podobnie jak von Hagen. Szef siatki, „Herbert”, wiedział bowiem, że Lemner świadczy usługi na rzecz wywiadu francuskiego. J-23 unika prowokacji z jego strony – nie podaje Lemnerowi odzewu na hasło. Natychmiast informuje Georga, że siatka jest czysta i może wznowić działalność.

W czasie nalotu na dachu hotelu dochodzi do konfrontacji Klossa z Lemnerem. Wyjaśnia się, że po śmierci szefa siatki Gestapo dotarło do hotelu i zmusiło Lemnera do współpracy w schwytaniu każdego, kto będzie próbował się kontaktować z von Hagenem. Kloss sugeruje Lemnerowi, by popełnił samobójstwo. Lemner jednak atakuje Klossa. Dyrektor hotelu potyka się po zalaniu mu oczu płynem gaśniczym przez Klossa, spada z dachu i ginie.

„Ściśle tajne” (3)

Rok 1942. Radom. Niemcy zatrzymali doktora Pulkowskiego, polskiego inżyniera, który przed wojną opatentował projekt silnika odrzutowego. Inżynier Erwin Reil, dyrektor zakładów Reil Werke, próbuje zmusić go do współpracy. Pulkowski odmawia. Kloss, nazywany przez ludzi z siatki Jankiem, otrzymuje zadanie odbicia polskiego naukowca lub uniemożliwienia mu współpracy z Niemcami. Członkowie siatki próbują przeszkodzić faszystom w pracach nad prototypem silnika odrzutowego – podejmują próbę sabotażu w Reil Werke.

Na przyjęciu u kreisleitera mowa jest m.in. o próbie zamachu na zakłady Reila. Włoski prestidigitator Rioletto prezentuje gościom efektowne sztuczki. Brunner, prowadzący śledztwo w sprawie akcji partyzantów, zwraca się do prestidigitatora, aby z pomocą posiadanej wiedzy okultystycznej spróbował wskazać zamachowców. Rioletto stwierdza, że nie jest w stanie spełnić tej prośby, ponieważ wśród gości jest ktoś, kto miał styczność z partyzantami. Na przyjęciu Kloss poznaje Reila. Kochliwemu inżynierowi bardzo podoba się Basia, dziewczyna pracująca dla siatki wywiadowczej. Reil zatrudnia ją jako swoją nową sekretarkę, jest o nią zazdrosny. Dziewczyna dodaje otuchy więzionemu przez Niemców doktorowi Pulkowskiemu.

Rioletto składa wizytę Puschkemu, który panicznie się go boi, gdyż w przeszłości Puschke, funkcjonariusz SD, przekazywał pracującemu dla wywiadu brytyjskiego prestidigitatorowi informacje wywiadowcze.

Edward Kania, szef radomskiej siatki, zapewnia „Janka”, że jego ludzie poradzą sobie z zadaniem dotarcia do zakładów Reila. Jednak Glaubel przyłapuje członka siatki, Kazika na szkicowania planu. Przekonuje łatwowiernego chłopaka, że jest zainteresowany współpracą z podziemiem. Gestapo śledzi Kazika i dzięki temu do mieszkania Edwarda przy ul. Wałowej wkracza Brunner ze swoimi ludźmi. Urządzają w lokalu kocioł. Edward w ostatniej chwili zrzuca z parapetu doniczkę i ostrzega Klossa przed niebezpieczeństwem.

„Janek” spotyka się z Basią w parku. Informuje ją o kotle u Edwarda i otrzymuje od dziewczyny informacje o mających rozpocząć się na poligonie próbach silnika odrzutowego Reila. Do Klossa zgłasza się Puschke. Oświadcza, że jest szantażowany przez angielskiego szpiega Rioletta, dla którego kiedyś pracował. Gestapowiec Glaubel nakrywa Klossa w czasie spotkania z Basią na terenie starego warsztatu Sopoćki. W czasie szamotaniny Kloss zabija gestapowca. Brunner domyśla się, że Basia przekazuje informacje z zakładów Reila. Hans sugeruje Brunnerowi, że pracuje ona dla Puschkego. Manewr ten ma na celu odwrócenie uwagi Gestapo od dziewczyny.

Partyzanci „porywają” prestidigitatora z mieszkania Basi Reczko. Kloss, po ukartowanym odbiciu Rioletta z rąk partyzantów, podejmuje z nim ryzykowną grę w otwarte karty. Rioletto, agent brytyjski, decyduje się na współpracę. Zabija Puschkego strzałem z pistoletu, pozoruje jego samobójstwo i zostawia na miejscu dowód współpracy Niemca z obcą agenturą – ściśle tajną informację o rozpoczęciu przez Reila prób silnika odrzutowego. Mistyfikacja ta zasugerować ma Gestapo, że to Puschke przy współudziale sekretarki inż. Reila świadczył usługi na rzecz wrogiej agentury.

Pulkowski zostaje odbity przez partyzantów. W czasie akcji ginie inż. Reil. Basia znajduje schronienie w oddziale partyzanckim, a Edward i Kazik wydostają się z kotła zorganizowanego przez Brunnera dzięki listonoszowi, który przyniósł paczkę zawierającą bombę. Na miejscu giną gestapowcy pilnujący członków siatki.

„Café Rose” (4)

Rok 1942. Niemieccy przełożeni wysyłają Klossa do Turcji z zadaniem zlikwidowania agenta angielskiego działającego na terenie konsulatu III Rzeszy w Istambule. W pociągu, podczas podróży, jego lojalność sprawdza agentka SS podająca się za Martę Kovacs. Hans jednak nie ulega prowokacji.

W Istambule Kloss zatrzymuje się w pensjonacie „Orient”. Jest śledzony od chwili przyjazdu przez tajniaków tureckich oraz agentów wywiadu brytyjskiego. Kontaktuje się z Rose Arens, właścicielką „Café Rose”, pracującej dla alianckiej siatki wywiadowczej. Dowiaduje się od niej, że w konsulacie, poza agentem brytyjskim, działa też na własną rękę skorumpowany urzędnik, który dzięki łapówkom i nieuczciwym transakcjom uskładał na swoim koncie bankowym sporą sumę pieniędzy. Okazuje się nim radca handlowy Witte.

Kloss przegrywa w karty dużą kwotę i Witte proponuje mu pożyczkę. Sądzi, że Hans odkrył jego machinacje i potraktuje to jako łapówkę. Przyjazdem Klossa interesują się również handlowiec Christopulis i książę Mżawanadze.

Podczas przyjęcia w konsulacie niemieckim zostaje zamordowana Rose Arens. Kloss nie traci zimnej krwi – postanawia wyjaśnić do końca sprawę skorumpowanego urzędnika i wykonać zadanie zlecone przez niemieckich przełożonych. Z pomocą tancerki współpracującej z Rose zdobywa materiały obciążające Wittego.

Szef siatki zwraca uwagę Klossa na księcia Mżawanadze – sugeruje, że może być on sprzymierzeńcem przy wykonywaniu tej niełatwej misji. Kloss nie wie, że książę uważa go za człowieka zagrażającego dalszemu istnieniu brytyjskiej siatki w Istambule. J-23 udaje się do willi księcia, gdzie zostaje zaatakowany przez jego lokaja Arama i stacza z nim zaciętą walkę. Po chwili książę trzyma Klossa na muszce. W trakcie rozmowy Kloss orientuje się, że Mżawanadze pracuje dla Anglików. Panna von Tilden, na którą J-23 bezwiednie rzucił podejrzenie o szpiegostwo, rzeczywiście dostarcza księciu informacji z konsulatu. Działalnością wywiadowczą na rzecz Anglików zajmuje się też Christopulis.

Klossowi udaje się odwrócić uwagę od panny Tilden: z pomocą pracującej dla Gestapo Marty Kovacs kieruje podejrzenie o współpracę z Anglikami na Wittego. Radca czuje się zagrożony: rani przed pensjonatem Martę i rzuca się do ucieczki. Po drodze zabiera Klossa. Zorientowawszy się, że Kloss nie jest jego sprzymierzeńcem, ogłusza go w samochodzie. Właściciel pensjonatu, będący szefem siatki, spieszy z pomocą agentowi J-23 – rusza w pościg za zmierzającym w kierunku portu radcą.

Na barce dochodzi do starcia między Klossem a radcą Wittem. Po zaciętej walce Kloss pokonuje przeciwnika. Witte wpada do rzeki i ginie.

„Ostatnia szansa” (5)

Rok 1943. Do Warszawy przyjechał profesor von Hennig z córką Benitą. Pracuje on nad pociskami rakietowymi nowego typu. Nad jego bezpieczeństwem czuwa kapitan Ruppert, który przed wojną oddał cenne usługi polskiemu wywiadowi. W kasynie przypomina o tym Ruppertowi Adam, członek siatki wywiadowczej, i żąda dostarczenia planów poligonu i zdjęć wyrzutni.

Przy stoliku kawiarnianym Ruppert przekazuje materiały pracującej dla siatki Annie. Umawiają się na następne spotkanie, jednak Gestapo z pomocą Benity odkrywa podwójną grę Rupperta i zmusza go do pomocy w ujęciu dziewczyny i członków siatki. Niemiec o umówionej porze czeka na Annę w kawiarni w towarzystwie gestapowców. Klossowi udaje się ją ostrzec w ostatniej chwili. Gestapo naciska na Rupperta, aby odnalazł Annę.

Tymczasem Kloss umawia się na randkę z córką von Henninga, aby zdobyć klucze od sejfu profesora. Zaprasza ją do swojego mieszkania, gdzie tańczą i spożywają alkohol. W wykonaniu zadania pomaga Klossowi Anna, czekająca na uśpienie Benity ukryta w szafie. Jej zadaniem jest podszycie się pod córkę profesora i wejście do willi Henningów w celu skopiowania planów wyrzutni.

Kloss próbuje uśpić Benitę, ta jednak jest bardzo czujna. Po chwili trzyma Klossa na muszce. Hans obezwładnia ją z pomocą Anny. Dziewczyna przebiera się w płaszcz i okulary Benity, nierozpoznana wchodzi do strzeżonej willi von Henningów i fotografuje materiały profesora. Benitę natomiast porywają członkowie siatki, by nie mogła zdekonspirować J-23.

Następnego dnia Ruppert przypadkowo dostrzega Annę na ulicy i oddaje ją w ręce Gestapo. W czasie przesłuchań dziewczyna uparcie milczy. Ze względu na naciski z Berlina prowadzący śledztwo rozważają wymianę Anny na Benitę. Gruppenführer Fischer decyduje, by wypuścić Annę. Ma nadzieję, że po jej śladach uda się dotrzeć do siatki. Dziewczyna nerwowo przemierza warszawskie ulice śledzona przez tajniaków Gestapo. W końcu udaje jej się dodzwonić do mieszkania współpracującej z siatką Agnieszki. Kloss nalega, by nie zostawiać Anny bez pomocy. Ruch oporu zastawia pułapkę na śledzących ją agentów, wywiązuje się strzelanina.

W tym samym czasie przełożony sugeruje Ruppertowi, by popełnił samobójstwo. Pijany kapitan wsiada do samochodu. Wie, że znalazł się w sytuacji bez wyjścia, więc utrudnia pracę swoim przełożonym pomagając Annie w ucieczce. Sam zaś ginie w wypadku. Na Annę i Benitę czeka radziecki samolot. By nie zagrażać dalszemu funkcjonowaniu agenta J-23 centrala decyduje, że obie opuszczą Warszawę. Przed odlotem Anna prosi, aby powiedzieć o wszystkim „Jankowi”.

„Żelazny Krzyż” (6)

Rok 1943. W czasie kolacji wieńczącej polowanie w majątku hrabiego Edwina Wąsowskiego Dibelius, oficer Gestapo, przypadkowo odkrywa w łazience skrytkę. Znajdują się w niej mikrofilmy, dolary i broń. Dibelius wzywa swoich ludzi i aresztuje hrabiego. Jego sprawę prowadzą Kloss i oficer SS – Lohse.

Warszawski ruch oporu postanawia wykorzystać fakt, że Wąsowski współpracował kiedyś z polskim wywiadem. J-23 proponuje hrabiemu, aby w czasie przesłuchań zasugerował istnienie spisku na życie Himmlera i obciążył swoimi zeznaniami oficerów, którzy zostali uznani przez polskie podziemie za zbrodniarzy wojennych. Wąsowski przystaje na propozycję Klossa.

Hans nakrywa nocą Reinera na przeszukiwaniu biurka w majątku Wąsowskiego. Pułkownik w obawie przed kompromitacją i podejrzeniem o udział w spisku szukał listów od hrabianki von Eckendorff z Wiednia, spokrewnionej zarówno z nim, jak i z Wąsowskim. Kloss obiecuje swojemu zwierzchnikowi, że zachowa dyskrecję.

Tymczasem hrabia opowiada o kolejnych wysokich funkcjonariuszach III Rzeszy zamieszanych w „spisek”. Gestapo aresztuje pułkownika Reichenbacha, Hansa Lipke oraz kilkunastu innych oficerów. W czasie brutalnych przesłuchań przyznają się do stawianych im zarzutów. Obciążony udziałem w zmowie generał Wierlinger, bohater kampanii bałkańskiej, zostaje wywieziony przez Gestapo do lasu i zastrzelony. Niemcy ogłaszają, że zamordowali go polscy bandyci.

Zeznania Wąsowskiego zaczynają zagrażać Dibeliusowi i Reinerowi. Planują oni zamach na życie hrabiego w trakcie przewożenia go do więzienia Abwehry. Kloss i Lohse krzyżują plany swoich przełożonych. Ranny w wyniku zamachu hrabia Wąsowski zostaje przez lekarzy współpracujących z podziemiem uśpiony i jako nieboszczyk wywieziony ze szpitala. Reiner popełnia samobójstwo.

W nagrodę za wykrycie spisku Lohse zostaje szefem SD, zaś Kloss otrzymuje z rąk Führera Żelazny Krzyż.

„Podwójny nelson” (7)

Rok 1943. Ewa Fromm, ministerialna sekretarka i agentka brytyjskiego wywiadu, wykonuje w gabinecie pułkownika Lufta zdjęcia planów Wału Atlantyckiego. Kasetkę z mikrofilmem chowa za portretem Fryderyka Wielkiego.

Po wyjściu z budynku Fromm zostaje aresztowana – od pewnego czasu była obserwowana przez kontrwywiad. Zeznania torturowanej agentki nie posuwają śledztwa do przodu, bezskuteczne też okazują się poszukiwania osoby, która zabrała kasetkę. Niemcy ustalili jedynie, że zdjęcia wykonane przez Ewę Fromm mają być przekazane w Lisku-Zdroju pułkownikowi Kornelowi z wywiadu brytyjskiego.

Do Liska-Zdroju w Generalnej Guberni, z zadaniem przekazania fałszywego mikrofilmu, Abwehra wysyła major Hannę Bösel, podającą się za Ewę Fromm. Towarzyszący jej porucznik Kloss ma uniemożliwić prawdziwemu agentowi brytyjskiemu dotarcie do Kornela.

Bösel i Kloss poznają w pociągu nadradcę Gebhardta z Ministerstwa Propagandy, który udaje się do tego samego domu wypoczynkowego. Mjr Bösel nie ufa Klossowi, nie wtajemnicza go w szczegóły swojej misji. Jest przy tym spostrzegawcza – zauważa łącznika rozmawiającego z Hansem na peronie.

W Lisku-Zdroju Kloss nawiązuje kontakt z kelnerem Płuszem, agentem niemieckim. Niestety, zostaje on zastrzelony w chwili, gdy zamierza przekazać Klossowi informacje o miejscu pobytu brytyjskiego agenta. J-23 bezskutecznie próbuje dotrzeć do Kornela, by go ostrzec przed fałszywą Ewą Fromm.

Uwagę Hansa Klossa zwraca dziwnie zachowujący się Gebhardt. Nadradca wybiera się do lasu z saperką i czegoś zawzięcie szuka. Kloss śledzi też mjr Bösel, idącą na spotkanie z Kornelem, a za nimi podąża Gebhardt. Hanna, która jest także brytyjską agentką, oddaje Klossa w ręce partyzantów, którzy na rozkaz pułkownika Kornela zamierzają go zlikwidować jako niemieckiego oficera. Hans obezwładnia ich i ucieka. W drodze powrotnej strzela do niego Gebhardt. Kloss udaje, że został trafiony i obserwuje oddalającego się zamachowca.

W miasteczku łącznik przekazuje Klossowi informacje o nadradcy i podaje kontakt z Kornelem. Hans prowadzi Hannę pod bronią do leśniczówki. Na miejscu Kornel wyjaśnia nieporozumienie – Hanna od 1938 roku pracuje dla Anglików. Kloss wyznaje, że mikrofilmy wykonane przez Ewę Fromm są w jego posiadaniu – wyjął je ze skrytki za obrazem. Oboje postanawiają rzucić podejrzenie o współpracę z wywiadem brytyjskim na Gebhardta.

Wychodzi na jaw, że przyjechał on do Liska-Zdroju po zakopane tu w 1939 roku kosztowności. Sprowokowany przez Klossa Gebhardt rzuca się do ucieczki. „Chodzi o to, żeby go nie złapali. Ta ucieczka musi być śmiertelna” – mówi Hans do Hanny. W pościg za Gebhardtem ruszają Hanna Bösel, Hans Kloss i kapitan Boldt. W kierunku samochodu uciekiniera padają strzały. Nadradca ginie w wypadku – jego samochód spada ze skarpy i wpada do rzeki.

„Wielka wsypa” (8)

Rok 1943. Kielce. Na poligonie przeprowadzane są próby czołgu inżyniera Meyera. Za bezpieczeństwo konstruktora odpowiedzialny jest Kloss. Wracając z Meyerem z poligonu, J-23 podmienia ich teczki i zdobywa w ten sposób plany czołgu. Przez będącego członkiem siatki Jana Sokolnickiego, miejscowego dentystę, kieruje do centrali informację, że konieczne jest bombardowanie fabryki.

Dzięki agentowi „Wolfowi” na ślad siatki wpada Gestapo. Hauptsturmführerowi Brunnerowi nie udaje się wyciągnąć od przesłuchiwanego Sokolnickiego vel Filipiaka, kim jest „Janek”.

Niemcy wysyłają Klossa w cywilnym ubraniu do lasu z zadaniem przeniknięcia do oddziału partyzanckiego. Jest to dla niego okazja do skontaktowania się z „Bartkiem” i przekazania „ciotce Zuzannie” wiadomości o dokładnym terminie bombardowania fabryki.

Na miejscu Kloss spotyka podającego się za szmuglera Zająca, czyli agenta „Wolfa”, który próbuje przekonać partyzantów, że trafił do oddziału przypadkowo. Kloss zostaje rozpoznany przez chłopca od „ślepego” grajka jako oficer Abwehry – malec widział go wcześniej w mundurze przed kamienicą Sokolnickiego. Chłopak informuje o swoim odkryciu członków oddziału partyzanckiego.

W trakcie rewizji partyzanci znajdują przy Klossie dokument świadczący o tym, że jest niemieckim oficerem. Gotowi są go rozstrzelać. Kloss żąda widzenia z „Bartkiem”. „Grzegorz” poleca zamknąć go i strzec do powrotu dowódcy. J-23 obezwładnia pilnującego go partyzanta i zmusza radiotelegrafistkę Martę do nadania meldunku do centrali o konieczności zbombardowania zakładów, w których trwają prace nad nowym czołgiem. Kloss prosi „Bartka” o odesłanie na tyły ludzi z oddziału, przed którymi się zdekonspirował. Podana w meldunku fabryka zostaje zbombardowana.

Po powrocie do Kielc Kloss umówił się z Brunnerem na wieczór u Irminy Kobus. Spotyka tam Zająca, który przypomina mu, że leczyli zęby u wspólnego dentysty. Oznacza to, że skojarzył Klossa z agentem „Jankiem”, a sam jest agentem „Wolfem”. Zając zamierza natychmiast wyjść od pani Kobus, aby przekazać sturmbannführerowi Geiblowi swoją sensację. Zatrzymuje go wchodzący do mieszkania Brunner. We trójkę zasiadają do stołu. Kloss upija „Wolfa” i w końcu powala go celnym ciosem. „To świnia! Ochla… Mógł mnie ochlapać. Nie potrafi uszanować niemieckiego munduru” – stwierdza udający pijanego Kloss, co kompletnie pijany Brunner kwituje słowami: „Nie no, nie mogę patrzeć na bitego człowieka, nie mogę. Jeżeli bije ktoś inny”.

Z pomocą Irminy Kobus Kloss sprowadza partyzantów, którzy zabijają Zająca, a obu oficerom zabierają mundury – ma to świadczyć o tym, że był to przypadkowy napad bandycki. Dentysta Sokolnicki zostaje odbity, a Irmina Kobus znajduje miejsce w oddziale partyzanckim.

„Genialny plan pułkownika Krafta” (9)

Rok 1943. Do Warszawy wraca pociągiem Joanna Perkowska, łączniczka siatki wywiadowczej, wioząca meldunek dla miejscowego podziemia. Zostaje rozpoznana przez niemieckiego kolejarza jako członkini ruchu oporu. Prosi więc współpasażera, Wacka Słowikowskiego, aby zaniósł meldunek, który przywiozła, na ulicę Śliską. Dziewczyna wpada w ręce Gestapo. Słowikowski bezskutecznie próbuje dostarczyć meldunek pod wskazany adres.

Kloss zostaje przydzielony do szkoły Abwehry prowadzonej przez pułkownika Krafta. Zadaniem Hansa jest pomoc w szkoleniu agenta Erika Göttinga, brata-bliźniaka Wacka Słowikowskiego. Kraft niechętnie wtajemnicza Klossa w szczegóły swojego planu. Tymczasem Słowikowski bezskutecznie próbuje dostarczyć meldunek pod wskazany adres. Hans sądzi, że Joanna w czasie śledztwa wyjawiła adres punktu kontaktowego i Götting ma spróbować przeniknąć w szeregi podziemia. Kraft, wykorzystując podobieństwo obu braci, planuje wysłanie Erika jako Wacka z misją szpiegowską na Bliski Wschód.

Kraft rozkazuje Klossowi dokonać zamiany braci w kamienicy na przedmieściu. „Janek” informuje o tym „Wojtka”, szefa siatki. Ten zaś wtajemnicza Wacka w plany Niemców i skłania go do współpracy.

W czasie akcji zamiany braci Kloss prowokuje Göttinga – przypomina mu epizody z jego kolaboracji z Niemcami. Chłopak zdenerwowany wybiega z mieszkania w mundurze Hitlerjugend. Na ulicy zostaje rozstrzelany przez agentów niemieckich – zgodnie z planem Krafta lokal miał opuścić w mundurze jego brat.

Wacek Słowikowski wciela się zatem w rolę Erika Göttinga, agenta FG-89. Kraft jest zadowolony z powodzenia swojego planu, a Polacy są spokojni o los agentury w Palestynie i Syrii.

„W imieniu Rzeczypospolitej” (10)

Rok 1944. Łącznikiem J-23 w krakowskiej siatce jest Józef Podlasiński. Ma on cztery lokale na cztery nazwiska. Dzięki temu inkasent gazowni, Adam Pruchnal, może bez wzbudzania podejrzeń odwiedzać go co tydzień i odbierać zaszyfrowane meldunki, które Podlasińskiemu przekazuje „Janek”. Adam natomiast przekazuje je kelnerce Stasi, która zanosi zapisane maczkiem kartki do krawca Skowronka. Ten z kolei raz w tygodniu uruchamia radiostację i nadaje meldunki do centrali.

Gestapo namierza radiostację i zmusza Skowronka do nadawania fałszywych wiadomości. Z biuletynu Abwehry Kloss dowiedział się, że łódź U-278, o istnieniu której poinformował centralę, storpedowała konwój płynący do Archangielska. Józef jest zdziwiony, gdyż meldunek został przekazany w ustalony sposób.

Stedtke, który z ramienia Gestapo kieruje akcją, wpada na pomysł, aby wezwać J-23 z goździkiem w klapie na spotkanie z przedstawicielem centrali, które wyznaczono w kawiarni. Kloss i jego łącznik słusznie jednak podejrzewają prowokację.

Przy kawiarnianym stoliku Hans obserwuje, jak Stedtke aresztuje przypadkowego człowieka. Oznacza to, że radiostacja jest spalona. Kloss prosi Józefa, aby normalną drogą zameldować jeszcze, że J-23 nie mógł przyjść na spotkanie, gdyż wyjechał służbowo do Szczecina. Stedtke aresztuje wszystkich, którzy tamtego dnia byli w Szczecinie, w tym sekretarkę swojego szefa. Jego przełożony wpada w gniew i żąda sukcesów w śledztwie.

Kloss naprowadza swojego podwładnego na system nadawania radiostacji i Abwehra wpada do mieszkania Skowronka, wprawiając w zdumienie obecnych tam gestapowców. W trakcie zamieszania Skowronek ucieka i przedostaje się do oddziału partyzanckiego. Znikają też Adam i Stasia. Nieudolny Stedtke otrzymuje od szefa obietnicę wysłania na front wschodni.

Zbieg okoliczności powoduje, że Józef zostaje aresztowany w czasie łapanki. „Romkowi” udaje się uniknąć zatrzymania. Z okna kamienicy zauważa Klossa, który przypadkowo znalazł się w tamtym miejscu. „Romek” dochodzi do wniosku, że aresztowanie Józefa było wynikiem zdrady ze strony Klossa. Wyrusza do lasu, by powiadomić o całym zajściu partyzantów.

J-23 bezskutecznie próbuje nawiązać kontakt z Podlasińskim. Tymczasem do lasu docierają ludzie z centrali, by wyjaśnić sprawę zdrady w siatce. Po rozmowie z Adamem, Stasią, Skowronkiem i „Romkiem” wydają na J-23 wyrok śmierci. Z rozkazem jego wykonania wysyłają do Krakowa „Romka” i „Zenka”.

Do oddziału w Stryszowie dociera zbiegły z transportu Józef Podlasiński i wyjaśnia, że J-23 jest niewinny. Partyzantom nie udaje się jednak ani wstrzymać, ani wykonać wyroku. J-23 został ranny, a „Romek” ginie w czasie strzelaniny.

„Hasło” (11)

Rok 1944. Kloss otrzymuje rozkaz wyjazdu służbowego do Francji. Przed odjazdem łącznik z centrali przekazuje mu hasło pozwalające nawiązać kontakt z tamtejszym ruchem oporu. J-23 dociera na miejsce z kilkudniowym opóźnieniem, gdyż pociąg, którym jechał, zostaje zbombardowany i Hans trafia do szpitala.

Przed Klossem zjawia się w miasteczku Saint Gille porucznik von Vormann, oficer Abwehry. Miejscowe podziemie bierze go za J-23. Ormel zwraca się do niego z hasłem. Von Vormann informuje o tym majora Elerta, swojego przełożonego.

Ormel uczestniczy w jednej z akcji ruchu oporu. Jadących ciężarówką ludzi z francuskiego podziemia zatrzymują żandarmi i odkrywają przewożoną przez nich broń. W czasie strzelaniny Ormel zostaje ciężko ranny. Przed śmiercią, pod wpływem zastrzyku i wlanego mu przez majora Elerta do ust alkoholu, podaje odzew na hasło.

Elert poleca podwładnemu znalezienie człowieka, który zareaguje na to hasło. Jest nim Kloss. Podaje von Vormannowi odzew tuż po przyjeździe do Saint Gille. Von Vormann żąda za milczenie 10 tysięcy dolarów na remont majątku w Prusach. Hans, przy współudziale siatki francuskiej, podejmuje ryzykowną próbę przekonania Elerta, że to von Vormann jest J-23. Pomaga mu w tym niechęć majora do arystokracji.

Kloss oświadcza Elertowi, że znalazł u Jeanne Molle mikrofilm i sugeruje, że współpracuje ona z von Vormannem. W trakcie przesłuchania dziewczyna informuje oficera o mającym się odbyć zrzucie z Anglii. Kloss podsuwa Elertowi myśl, by pod nieobecność von Vormanna przeprowadzić rewizję w jego mieszkaniu. W jej trakcie Kloss „odnajduje” podłożoną przez siebie kopertę. Znajdują się w niej dolary z odciskami palców von Vormanna. Utwierdza to Elerta w przekonaniu, że agentem jest von Vormann.

Kiedy mjr Elert oczekuje na rzekomy desant, partyzanci odbijają z niemieckiego więzienia „Bogdana”, przywódcę ruchu oporu.

Podczas zaciętej walki z Klossem von Vormann spada z urwiska. Major Elert wyraża przekonanie, że J-23 już nigdy nie pojawi się w niemieckim mundurze.

„Zdrada” (12)

Rok 1944. Berlin. Szwedzka śpiewaczka Christin Kield współpracuje z Gestapo. Wydaje w ich ręce łącznika, który przyjechał do stolicy III Rzeszy. Mści się w ten sposób na Polakach za śmierć Heiniego – narzeczonego, który został zamordowany w Warszawie.

Kloss otrzymuje od centrali zadanie zabicia panny Kield. Spędza wieczór w lokalu „Pod Złotym Smokiem” w towarzystwie Christin, jej przyjaciółki Berty i pułkownika Schmecka. Wsypuje śpiewaczce truciznę do kieliszka, ta jednak nie zdążyła jej wypić, gdyż zabawę przerywa alarm przeciwlotniczy. Kloss umawia się z Christin na spotkanie przed kinem „Roma”. Jednak jeszcze tego samego wieczoru postanawia ją zastrzelić. Udaje się więc do jej mieszkania. Plan krzyżuje obecność matki Heiniego – zaskoczony Kloss rezygnuje z oddania strzału.

Następnego dnia Christin nie zjawia się w umówionym miejscu. W drodze na spotkanie zostaje porwana przez ludzi generała von Boldta. W jej mieszkaniu Kloss znajduje bibułkę z nazwiskiem Kirsthovena, rezydenta wywiadu amerykańskiego. Chce z nim nawiązać kontakt generał von Boldt, a panna Kield w tym pośredniczy. Zaginionej śpiewaczki szuka i Abwehra, i Gestapo. Jest ona przetrzymywana przez von Boldta, który obawia się, że współpracująca z Gestapo Christin wyda też jego. Generał informuje dziewczynę o tym, że to właśnie gestapowcy zabili jej narzeczonego za współpracę z Polakami.

W poszukiwaniu dziewczyny Kloss zjawia się u von Boldta, który odprawia go z niczym. Hans wzywany jest też do admirała Canarisa, dowódcy Abwehry, który żąda, aby Kloss przestał się interesować panną Kield. W sprawie szczegółów tej rozmowy przesłuchuje Klossa szef Gestapo.

Christin udaje się uciec od von Boldta. Kloss podkłada w jej mieszkaniu bombę i zwabia tam Müllera i Fritza Schabe. Dziewczyna odmawia dalszej współpracy z Gestapo. Schowany za zasłoną Kloss ostrzega ją, że za kilka minut wybuchnie bomba. Dziewczyna nie decyduje się na ucieczkę i ginie wraz z gestapowcami. J-23 w ostatniej chwili ucieka z mieszkania. Na dworcu obserwuje wysiadającą z pociągu łączniczkę z Krakowa. Dyskretnie za nią podąża.

„Bez instrukcji” (13)

Rok 1944. Profesor Porschatt pracuje nad nową bronią – promieniami „J”. Anglicy dowiadują się o tym dzięki swojemu agentowi, Z-82, lecz ten zostaje zdemaskowany przez Niemców i jest przesłuchiwany przez Lohsego w obecności Klossa. Przesłuchanie przerywa Kleist, który oświadcza, że wszystkim zajmie się sam. Jak się później okaże, niezrozumiała postawa Kleista wynika z przygotowywanej akcji dezinformacyjnej, której szczegółów nie chce zdradzić nawet swojemu podwładnemu.

W tym samym czasie Kloss dowiaduje się, że jego łącznik, doktor Rastel, zginął w wypadku. Nie ma więc możliwości poinformowania centrali o pracach Porschatta i postanawia działać bez żadnych instrukcji.

Kloss został przydzielony do specjalnej jednostki Abwehry w Altdamm. Odpowiada za szkolenie grupy specjalnej, która ma być wysłana do Anglii. U Johanna Streita, najlepszego ze słuchaczy, Hans odkrywa szpiegowski mikrofilm. Kloss dowiaduje się, że Streit kontaktował się z agentem Z-82. Hans sądzi, że w widocznym na kliszy Arnswalde mieszczą się zakłady Porschatta.

Pielęgniarka będąca przy śmierci Rastla przekazuje sturmbannführerowi Lohse zaszyfrowaną wiadomość pozostawioną przez doktora. Dotyczy ona punktu kontaktowego J-23 w ogrodzie zoologicznym. Do Klossa dzwoni bardzo czymś zaniepokojona Marta Laum, asystentka Porschatta. Kiedy Hans dociera do willi profesora, dziewczyna już nie żyje. Ktoś strzela też do Klossa. Poinformowane o tym Gestapo bagatelizuje całą sprawę.

Grupa specjalna zostaje przerzucona do Anglii. Johann Streit oddaje się w ręce policji, wydaje swoich kolegów z grupy i przekazuje Anglikom mikrofilm. Samoloty brytyjskie bombardują Arnswalde. Okazuje się, że są to makiety fabryki, a Streit miał za zadanie przekazać Anglikom fałszywe informacje. To on właśnie zabił pannę Laum.

Kloss ustala, że fabryka Porschatta znajduje się w rzeczywistości w Narz. Przedostaje się tam ukryty na ciężarówce. Podaje się za porucznika Krafta, którego zadaniem jest sprawdzenie wykonania instrukcji MG 06. Unieszkodliwia pełniącego służbę Abuscha i wysadza w powietrze kolejne hale fabryczne. Wydostaje się przez okno i detonuje ładunki podłożone pod ostatnim z budynków.

„Edyta” (14)

Koniec roku 1944 – początek 1945. Partyzanci podjęli drugą próbę wysadzenia wiaduktu, najkrótszego połączenia z linią frontu. J-23 wyraża niezadowolenie z powodu nieudanej akcji i informuje „Bartka”, że wiadukt musi być zniszczony zaraz po Nowym Roku.

W miasteczku pojawia się Edyta Lausch – kuzynka i młodzieńcza miłość prawdziwego Hansa Klossa. J-23 zaprasza ją do siebie na sylwestrowy wieczór. Dzięki centrali uzyskuje kilka informacji na temat znajomości Edyty i Hansa.

Wieczorem pierwszy zjawia się u Klossa major Broch, który gratuluje mu awansu na stopień kapitana. Po chwili przychodzą pozostali goście: Edyta z Gretą i Schneider oraz Brunner, który na widok Edyty wypuszcza z ręki kieliszek – przypomina sobie, że oboje spotkali się już w niezbyt przyjemnych okolicznościach. Zabawę przerywa nalot.

W nocy ktoś próbuje zastrzelić Edytę. Prowadzący śledztwo Brunner interesuje się szczególnie wydarzeniami sprzed trzech lat, kiedy w czasie bandyckiego napadu została zabita w tym miasteczku żona amtsleitera. Edyta widziała wtedy przez ułamek sekundy twarz mordercy. Wystraszona zapukała przypadkowo do drzwi Schneidera.

Brunner dzwoni do Klossa, aby przesłuchał złapanego partyzanta z oddziału „Bartka”. J-23 orientuje się, że jest to agent Gestapo, a Brunnerowi zależy na obciążeniu Edyty i Schneidera. Ostrzega dziewczynę przed grożącym jej niebezpieczeństwem. Łapie się na tym, że Edyta Lausch naprawdę mu się podoba.

Partyzanci atakują pozycje niemieckie. Hans towarzyszy Edycie pełniącej służbę na stacji kolejowej. Zjawia się tam Brunner, aby zaaresztować pannę Lausch. Nie dopuszcza do tego Kloss, który informuje gestapowca, że odnalazł świadka napadu sprzed trzech lat. Człowiek ten kilka dni wcześniej rozpoznał Brunnera jako jednego z napastników na mieszkanie amtsleitera. Hermann wycofuje oskarżenia postawione pannie Lausch i wychodzi z budynku stacji.

Edyta otrzymuje telefonicznie rozkaz przepuszczenia przed transportem wojskowym pociągu wiozącego robotników. Kloss grożąc bronią zabrania jej przekazania tego polecenia. Po chwili wiadukt zostaje wysadzony. Hans przyznaje, że jest Polakiem, Edyta bezradnie szlocha w jego ramionach.

W drzwiach staje Brunner. Edyta wykrzykuje, że odpowie za morderstwo żony amtsleitera. Brunner strzela do niej i stwierdza cynicznie, że zdradziła III Rzeszę.

„Oblężenie” (15)

Rok 1945. Za obronę Tolberga, atakowanego przez oddziały polskie i radzieckie, odpowiada pułkownik Broch. Wzywa na odprawę kapitana Klossa i sturmbannführera Brunnera. Hans nie reaguje na propozycję Hermanna, który myśli o ucieczce z oblężonego miasta.

Brunner odpowiada za ewakuację fabryki Glassa. Informuje profesora o tym, że robotnicy cudzoziemscy zostaną rozstrzelani przez pracujących w zakładach Niemców. Słyszy to Greta Raschke i ostrzega Staszka, polskiego robotnika przymusowego, z którym łączą ją bardzo bliskie stosunki.

J-23 otrzymuje zadanie przekonania profesora Fritza Glassa, aby nie ewakuował fabryki. Profesor zgadza się po otrzymaniu wiadomości o swoim synu Kurcie, który przebywa w polskiej niewoli.

Z pomocą Agnieszki, dziewczyny współpracującej z ruchem oporu, Kloss koordynuje bunt robotników przymusowych z ofensywą wojsk polskich.

Profesor Glass znika. Prowadzący śledztwo Brunner twierdzi, że Glass został zamordowany. Agnieszka wspomina Staszkowi o mającym zjawić się w fabryce Polaku w niemieckim mundurze. Ich rozmowę słyszy Greta, która informuje Brunnera o polskim agencie i planowanym buncie.

Brunner zastawia w fabryce pułapkę. Krzyżuje plany robotników i aresztuje Klossa. „Ty szmato, ty szczurze. Uciekasz z płonącego okrętu do wroga. Od kiedy im służysz?” – pyta Brunner. „Od początku, Brunner. Od pierwszego dnia. Jestem oficerem polskiego wywiadu” – odpowiada J-23. Tymczasem następuje ofensywa wojsk polskich – żołnierze zajmują kanał portowy. Kiedy okazuje się, że ostatnia droga ucieczki została odcięta, Brunner próbuje pertraktować z Klossem. Kartą przetargową jest Glass, którego Brunner ukrył, pozorując wcześniej jego śmierć. Kloss wytrąca gestapowcowi pistolet i zmusza go do wezwania inżyniera odpowiedzialnego za zaminowanie fabryki. Do pomieszczenia niespodziewanie wchodzi Greta. Dziewczyna rani Klossa, a Brunner wydaje rozkaz wysadzenia fabryki i w czasie zamieszania ucieka przez okno.

Robotnicy obezwładniają Niemców i nie dopuszczają do zniszczenia zakładów. Do miasta wkraczają polskie oddziały. Uwięziony na strychu Glass bezskutecznie woła o pomoc.

„Akcja – «Liść dębu»” (16)

Rok 1945. Generał Pfister wydaje rozkaz rozstrzelania porucznika Kahlerta za poddanie Polakom wioski Klaudorf. Rozkaz ma wykonać Dehne. O wyroku nie wie dziewczyna Kahlerta, kelnerka Simone. Zwraca się do Klossa o pomoc w uwolnieniu Kahlerta. Kloss stwierdza, że nie może jej pomóc. Natomiast Dehne robi dziewczynie nadzieję, by ją później wykorzystać.

Tomala, szef głogowskiej siatki, informuje J-23 o akcji „Liść dębu”. Na skraju lasu Weipert mają wylądować spadochroniarze z zadaniem utrzymania mostu do chwili nadejścia polskich oddziałów. Kloss informuje o konieczności odwołania akcji ze względu na stacjonujące w lesie Weipert oddziały niemieckie. Tomala wysyła więc do odległego o 15 kilometrów miasta wnuka Erwina i Jankę, dziewczynę z sąsiedztwa, z zadaniem dotarcia do Weissa, który ma przez radiostację odwołać planowaną akcję. Erwin zostaje jednak zatrzymany przez Niemców, a Janka wpada w kocioł zastawiony u Weissa przez sturmbannführera Knocha.

Tomala z pomocą Klossa zdobywa niemieckie mundury i prowadzi spadochroniarzy jako jeńców do sztabu dywizji.

Jadąc na inspekcję do lasu Weipert, Kloss dociera do Weissa. Nie daje się wciągnąć w kocioł. Strzela do gestapowca i ucieka na motocyklu. Gestapo rusza w pościg.

Po powrocie do sztabu Kloss zmienia numery swojego motoru, by uniknąć podejrzeń. Obserwuje to przez okno kasyna pracująca tam Simone.

W sztabie dywizji zjawia się Gestapo. Kloss zabija w kasynie Knocha, który go zdemaskował. Kiedy Simone dowiaduje się od generała o rozstrzelaniu Kahlerta, wskazuje porucznika Dehne jako zabójcę Knocha. Dehne wyciąga broń i strzela do dziewczyny.

Na dziedzińcu pojawia się Tomala z oddziałem spadochroniarzy. Wywiązuje się strzelanina. Polacy zajmują sztab i rozkaz o wysadzeniu mostu nie zostaje wydany. Kloss pozoruje ogłuszenie Tomali i ucieka z generałem Pfisterem. Na most wjeżdżają polskie czołgi.

„Spotkanie” (17)

Rok 1945. Pod nadzorem pułkownika Helmutha Ringa w jeziorze zostaje zatopiona skrzynia zawierająca archiwum Ośrodka Wschód. Giną jeńcy transportujący ładunek. Pułkownik Ring strzela do rybaka Millera, przypadkowego świadka całej operacji, ciężko go raniąc.

Major Kolicki, czyli J-23, przesłuchuje niemieckiego jeńca w sprawie zaginionego archiwum. Trop prowadzi do Bischofsfelde, gdzie mieszka rodzina pułkownika Ringa. Stanisław Kolicki decyduje się pojawić w miasteczku jako Hans Kloss.

Tymczasem do domu Ringa doczołguje się ranny Miller. O wydarzeniach na przystani opowiedział Indze Ring, która ukryła go w szopie. W miasteczku stacjonują oddziały polskie. Kloss zastaje w domu Ringa kilka niepewnych swej przyszłości osób – Ingę Ring, Annę-Marię Elken, gospodynię Bertę i Wilhelma Schenka. Ze słów Ingi J-23 wnioskuje o miejscu ukrycia archiwum. Wybiera się nocą na przystań, gdzie spotyka Annę-Marię Elken. Okazuje się ona amerykańskim agentem. W zamian za wskazanie miejsca ukrycia archiwum proponuje Klossowi azyl i sowitą zapłatę: „Można dużo zarobić, Kloss. Dużo dolarów, Kloss”. Hans nie przystaje na propozycję panny Elken.

Inga odkrywa, że ktoś zamordował Millera. Anonimowa wiadomość o ukrywającym się oficerze kontrwywiadu sprowadza do domu Ringa polski patrol. Żołnierze aresztują Klossa i w drodze do sztabu są bliscy jego rozstrzelania. Zapobiega temu w ostatniej chwili porucznik Nowak, oficer łącznikowy J-23.

Do Bischofsfelde wkraczają Niemcy. Kloss wraca do domu Ringa, w pokoju panny Elken znajduje mikrofilm i zaczyna przesłuchanie agentki. Zjawia się pułkownik Ring. W towarzystwie Klossa negocjuje z panną Elken warunki przekazania Amerykanom archiwum. Kloss nie jest zwolennikiem takiego rozwoju wypadków. „To jest zdrada!” – mówi do Ringa. Po chwili Kloss wchodzi do pokoju Ingi, od której dowiaduje się o dokładnym miejscu ukrycia skrzyni.

Kiedy Ring próbuje zlikwidować Klossa, do domu pułkownika wkracza Wilhelm Schenk w mundurze sturmbannführera. Strzela do Ringa jako do zdrajcy. Miller, Berta i Inga też zginęli wcześniej z jego ręki, gdyż za dużo wiedzieli. Kloss błyskawicznie strzela do Schenka, likwiduje towarzyszących mu SS-manów i jedzie z panną Elken w kierunku przystani. Na miejscu J-23 odkrywa karty, mówiąc do amerykańskiej agentki, że skrzynia trafi we właściwe ręce. „Ta rozgrywka, sojuszniczko, jest już skończona” – stwierdza Kloss.

„Poszukiwany gruppenführer Wolf” (18)

Rok 1945. Gestapo dokonuje w lesie masowego mordu. Ginie pięciuset jeńców polskich i rosyjskich. Akcje nadzorują czterej oficerowie: Wernitz, Ohlers, Lübow i Fahrenwirst. Aby ukryć zbrodnię, zabijają oni żołnierzy z plutonu egzekucyjnego.

Linia frontu jest coraz bliżej. Za obronę miasta odpowiedzialny jest generał Willmann, jego oficerem łącznikowym jest Kloss. W mieście utkwiła z powodu braku paliwa brygada pancerna. Rozkaz gruppenführera Wolfa zobowiązuje walczyć do ostatniego żołnierza, za dezercję wykonywane są wyroki śmierci. Radio Hamburg przekazuje komunikat o śmierci Hitlera. Kloss wykonuje ostatni rozkaz generała – obstawia budynek miejscowego Gestapo i przekazuje SS-manów Amerykanom.

W obozie jenieckim trwają przesłuchania oficerów. Służba CIC armii amerykańskiej poszukuje zbrodniarzy wojennych, w tym Wolfa. Kloss odmawia udzielenia informacji o agenturze na Wschodzie. Oficerowie Gestapo niezmiennie twierdzą, że wykonywali tylko rozkazy, nikt z nich nie potrafi wskazać Wolfa.

Kloss oferuje Karpinsky’emu pomoc w schwytaniu Wolfa. Następnie proponuje ucieczkę najbliższym współpracownikom gruppenführera. Sugeruje, aby Wolf – ze względów bezpieczeństwa – zjawił się w umówionym miejscu jako ostatni. Przyznaje, że to on wykonał wydany przez generała Willmanna rozkaz.

Plany ucieczki krzyżuje Vogel, szpicel porucznika Lewisa. Kloss zostaje zatrzymany przez wartowników. Kapitan Karpinsky nakazuje go zwolnić. Kloss ponownie spotyka się z gestapowcami. Sugeruje, że ktoś zdradził. Wtedy niespodziewanie pojawia się Brunner, który trzymając Klossa na muszce przypomina mu kuzynkę Edytę i Tolberg. J-23 wytrąca Brunnerowi pistolet i oddaje strzały, które sprowadzają Amerykanów.

Kloss ucieka z kotłowni, a następnie wychodzi z obozu w płaszczu amerykańskiego oficera. Powraca tam po kilku dniach w polskim mundurze w towarzystwie radzieckiego oficera. W obecności generała Harrisa rozwiązuje zagadkę poszukiwanego gruppenführera – za nieistniejącym Wolfem ukrywają się Wernitz, Ohlers, Lübow i Fahrenwirst. Pierwsze litery ich nazwisk tworzą nazwisko WOLF. Kloss żąda wydania czwórki zbrodniarzy.

Opr. Bogdan Bernacki

© 2024 Shen-Kun - Baca - BoBer. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Projekt strony: Hyh - tworzenie stron.